شش سال پس از درگذشت فردیناند کارل پیئش، نام او همچنان با احترام در صنعت خودروسازی جهان یاد می‌شود. او مهندسی بود که نه تنها آئودی و فولکس واگن را متحول کرد، بلکه با خلق بوگاتی ویرون، استانداردهای تازه‌ای در دنیای خودروهای لوکس و فوق‌سریع تعریف کرد.
فردیناند پیئش در ۱۷ آوریل ۱۹۳۷ در شهر وین اتریش به دنیا آمد و از همان دوران کودکی شیفته فناوری و مهندسی بود؛ علاقه‌ای که مسیر زندگی حرفه‌ای او را تعیین کرد. او تحصیلات خود را در رشته مهندسی مکانیک در شهر زوریخ به پایان رساند و سپس وارد شرکت پورشه شد. در همان آغاز فعالیت، او با مشارکت در توسعه پورشه ۹۱۷، نبوغ فنی خود را به رخ کشید.
با گذر زمان، پیئش به عنوان یکی از مهره‌های کلیدی در تحول برند آئودی شناخته شد. او با ایده‌هایی جسورانه نظیر استفاده از موتور پنج سیلندر، توسعه فناوری TDI برای موتورهای دیزلی کم مصرف، و معرفی سیستم چهارچرخ محرک کواترو، آئودی را وارد سطح جدیدی کرد. او در سال ۱۹۹۳ به ریاست هیئت مدیره گروه فولکس واگن رسید؛ سمتی که در آن توانست تحولات عمیق‌تری در صنعت خودروسازی جهان ایجاد کند.
بدون شک یکی از افسانه‌ای‌ترین پروژه‌های دوران کاری فردیناند پیئش، ماجرای خلق بوگاتی ویرون بود. در سال ۱۹۹۷ و در سفری با قطار سریع‌السیر شینکانسن از توکیو به ناگویا، جرقه‌ای در ذهن او زده شد. او روی پاکتی، طرحی ابتدایی از یک پیشرانه ۱۸ سیلندر کشید؛ مفهومی انقلابی که تاکنون هیچ خودروسازی به آن فکر نکرده بود.
پیئش رویایی جسورانه در سر داشت: خلق خودرویی با قدرت بیش از ۱۰۰۰ اسب بخار، قابلیت رسیدن به سرعت ۴۰۰ کیلومتر بر ساعت و در عین حال، حفظ کیفیت سواری و راحتی یک خودروی لوکس گرند تورر. چنین ترکیبی تا آن زمان در هیچ خودرویی دیده نشده بود و دستیابی به آن نیازمند نگاهی کاملاً نو به مهندسی خودرو بود.
در ادامه مسیر تحقق این رویا، پیئش به دنبال برند مناسبی برای اجرای پروژه خود بود. او به نام‌های بزرگی چون بنتلی و رولزرویس فکر کرد؛ اما در جریان تعطیلات عید پاک سال ۱۹۹۷، پسرش گرگور خواستار خرید یک ماکت از خودروی کلاسیک بوگاتی تایپ ۵۷ SC آتلانتیک شد. همین اتفاق کوچک، الهامی بزرگ برای پیئش بود.
در تاریخ ۵ می ۱۹۹۸، گروه فولکس واگن حقوق تجاری برند بوگاتی را به‌طور رسمی خریداری کرد و قراردادهای لازم امضا شدند. پیئش سپس به سراغ دوست قدیمی و طراح افسانه‌ای دنیای خودرو یعنی جورجتو جوجارو از شرکت ایتال دیزاین رفت و از او خواست تا کانسپتی بر اساس ایده اولیه‌اش طراحی کند.
نتیجه نخستین همکاری، خودروی مفهومی بوگاتی EB 118 بود، یک کوپه دو درب که نامش به موتور ۱۸ سیلندر آن اشاره داشت. تنها چند ماه پس از خرید برند بوگاتی، این خودرو در نمایشگاه خودروی پاریس ۱۹۹۸ رونمایی شد و توانست نظر مثبت بسیاری از نشریات و بازدیدکنندگان را به خود جلب کند.
در ادامه، خودروی مفهومی EB 218 به عنوان یک سدان لوکس با همان قلب ۱۸ سیلندر در نمایشگاه ژنو معرفی شد. سپس در سپتامبر همان سال و در نمایشگاه فرانکفورت، سومین کانسپت به نام EB 18/3 شیرون در معرض دید عموم قرار گرفت.
کانسپت‌های بوگاتی همچنان ادامه داشتند. در اکتبر ۱۹۹۹، خودروی مفهومی EB 18/4 ویرون در نمایشگاه توکیو معرفی شد. این خودرو برخلاف نسخه‌های قبلی که توسط جوجارو طراحی شده بودند، توسط طراح جوانی از جمهوری چک به نام جوزف کابان و تحت نظارت هارتموت وورکوس طراحی شد.
بالاخره در سال ۲۰۰۰، فردیناند پیئش اعلام کرد که بوگاتی یک خودروی جدید با ۱۰۰۱ اسب بخار قدرت و سرعتی بیش از ۴۰۰ کیلومتر بر ساعت می‌سازد! اما چالش بزرگ‌تر فراتر از اعداد و ارقام بود. این خودرو باید قادر می‌بود صبح‌ها رکورد سرعت ثبت کند و عصرها مالک خود و همسرش را به مراسم اپرا ببرد، بی آنکه هیچ خللی در عملکرد و یا شکوه آن وارد شود.
سرانجام در سال ۲۰۰۵، حاصل سال‌ها تلاش و رویاپردازی، در قالب بوگاتی ویرون ۱۶.۴ به جهانیان معرفی شد. این خودرو، به‌عنوان سریع‌ترین خودروی تولید انبوه جهان با حداکثر سرعت ۴۰۷ کیلومتر بر ساعت و شتاب ۰ تا ۱۰۰ کیلومتر بر ساعت ۲.۵ ثانیه‌ای، مرزهای فناوری و مهندسی را جابجا کرد.
ویرون فقط یک محصول نبود؛ نمادی بود از جسارت، نوآوری و کمال‌گرایی. خودرویی که بیش از دو دهه بعد، هنوز هم به‌عنوان مرجع تمام ابرخودروها شناخته می‌شود.
بوگاتی ویرون نه فقط یک رکوردشکن، بلکه نقطه عطفی در تاریخ مهندسی خودرو بود. این خودرو نشان داد که وقتی نبوغ مهندسی با بینشی بی‌وقفه و جسارت در تصمیم‌گیری همراه می‌شود، می‌توان غیرممکن را ممکن کرد. فردیناند پیئش با خلق ویرون، نه تنها بوگاتی را به جایگاه اصیل خود در تاریخ بازگرداند، بلکه چشم‌اندازی نو برای آینده خودروهای لوکس و سریع ترسیم کرد.
همه این‌ها، با یک نقاشی ساده روی پاکت نامه در قطاری میان توکیو و ناگویا آغاز شد؛ اما به خلق یکی از بزرگ‌ترین شگفتی‌های تاریخ خودروسازی انجامید!