حکیم توس، پاسدار زبان پارسی

ابوالقاسم فردوسی، شاعر حماسه‌سرای ایران، یکی از درخشان‌ترین چهره‌های ادب پارسی است. او با خلق شاهنامه، کتابی که با بیش از شصت هزار بیت، نه تنها تاریخ و اسطوره، بلکه جان و فرهنگ ایرانی را در خود جاودانه کرده است.

در شاهنامه، قهرمانانی چون سیمرغ، زال، رستم، اسفندیار و سهراب، نماد شجاعت، غیرت و اخلاق‌اند. اعمال و افکارشان آرزوهای یک ملت را بازتاب می‌دهد و هر یک در جدال با سرنوشت و تقدیر، با شکوه و اندوه می‌درخشند. رستم، جهان‌پهلوان ایران، نه فقط زورمند که نماد خرد، دانایی و وفاداری است.

فردوسی همچنین زنان را با احترام و تحسین وصف می‌کند. زنانی چون رودابه، تهمینه، گردآفرید و سیندخت، نه تنها همسر و مادر، بلکه مشاور، قهرمان و حتی جنگجو هستند. آنان با خرد، شجاعت و انتخاب‌های آزادانه، نقشی کلیدی در سرنوشت داستان‌ها دارند.

فردوسی با عشق به ایران و فرهنگ کهن آن، قهرمانان و پهلوانان را به نظم کشید و آزادگی و آزادخواهی را در بطن اشعارش دمید. زبان شاهنامه سرشار از شور و حرارت، لطافت و زیبایی است.

بزرگداشت فردوسی، تجلیل از هویت ایرانی و پاسداشت زبان فارسی است که همچنان در دل‌ها و زبان‌ها جاودانه می‌ماند. فردوسی نماد استقامت، خرد و عشق به وطن است و قلم خود، تاریخ و فرهنگ ایران را از فراموشی نجات داد.

فردوسی حکیم سخن و نگین ادب پارسی، در باغ توس آرام گرفت اما نام و یادش در شاهنامه جاودانه شد. شاهنامه، سرود جاودان قهرمانان است، کتابی که هر برگش بوی غیرت، عزت و عشق می‌دهد.

بزرگداشت حکیم ابوالقاسم فردوسی، شاعر سترگ و حماسه‌سرای ایران، هر ساله در روز ۲۵ اردیبهشت ماه برگزار می‌شود؛ روزی که نه تنها پاسداشت زبان پارسی است بلکه تجلیل از میراث فرهنگی و تاریخی ایران زمین نیز به شمار می‌آید.

برنامه‌های روز بزرگداشت فردوسی در سراسر ایران با برگزاری مراسم شاهنامه‌خوانی، نشست‌های علمی و فرهنگی، و بازدید رایگان از آرامگاه این شاعر بزرگ همراه است که یاد و نام او را زنده نگه می‌دارد.