۲۵ مسابقه برتر تاریخ ۷۵ ساله فرمول یک از نگاه کارشناسان سایت رسمیF1

هفتاد و پنج سال پیش در چنین روزهایی – دقیقاً در ۱۳ مه ۱۹۵۰ – سیلورستون میزبان اولین مسابقه از اولین دوره مسابقات قهرمانی جهان فرمول یک بود. گرند پری بریتانیا در سال ۱۹۵۰ که توسط جوزپه فارینای ایتالیایی برنده شد، آغازگر سفری خارق‌العاده بود که فرمول یک را به یکی از جذاب‌ترین مسابقات روی کره زمین تبدیل کرد! بدون شک این ورزش امروزه در مقایسه با اولین رویداد خودش بسیار متفاوت است؛ بعید است که اکنون یک نوازنده جاز در پیست داشته باشید و در سال ۱۹۵۰ نیز نامی از یک بازیگر در پیست مسابقات شنیده شده باشد.

به گزارش آخرین خودرو، مسابقات واقعاً حساس، نمایش‌های جذاب مهارت رانندگی، سطوح بی‌پایان غیرقابل پیش‌بینی و درام تعیین‌کننده قهرمانی را برای شما روایت کنیم، اگرچه برخی از گرند پری‌ها نیز به وضوح در آن گنجانده نخواهند شد مانند گرندپری آلمان ۱۹۹۴، جایی که گرهارد برگر در میان ۱۱ کناره‌گیری در دور ابتدایی پیروز مسابقه شد!

۲۵ مسابقه برتر تاریخ ۷۵ ساله فرمول یک:

شماره ۲۵: بهترین مسابقه زندگی ژیل ویلنوو – گرند پری اسپانیا ۱۹۸۱

برای درک کامل دستاوردهای ژیل ویلنوو در گرند پری اسپانیا ۱۹۸۱، که مطمئناً یکی از بزرگترین رانندگی‌های این راننده‌ فرانسوی-کاناداییِ جسور است، نگاهی به فیلم‌های آرشیوی او در حال رانندگی با فراری ۱۲۶CK در گرندپری کانادا در پیستی که بعداً به افتخار او نامگذاری شد، خالی از لطف نیست. در آنجا، واقعیت ماشین اسکودریا به همراه چالش سختی که ژیل و هم‌ تیمی‌ اش دیدیه پیرونی با آن روبرو شدند، به طرز بی‌رحمانه‌ای آشکار می‌شود.

موتور قدیمی فلت ۱۲ لیتری فراری به آنها کمک کرده بود تا با مدل ۳۱۲ T4 خود بر چالش‌های ویلیامز و لوتوس غلبه کنند و جودی شکتر را در مسابقات قهرمانی جهان ۱۹۷۹ پیروز کنند اما سال ۱۹۸۰ فصل بدی بود زیرا که ۳۱۲ T5 در برابر ماشین‌های تمام‌عیار جدید قرار گرفت. درواقع موتور جدید ۱.۵ لیتری V6 توربو که توسط مدیر فنی، مائورو فورگیری، ساخته شده بود، در اولویت بود و شاسی جدید ۱۲۶CK که در آن نصب شده بود، اصلا اهمیت داده نشده بود. نتیجه این اهیمت صرف به موتور در  نسخه ۱۹۸۱ آن ماشین فقط تولید اسب بخار بیشتر و بیشتر بود و هندلینگ وجود نداشت و ماشین با انحرافات وحشتناکی در پیچ‌های مورب مواجه شد!

مسابقه‌ای با عوامل بسیار

انتظار نمی‌رفت که پیست ۲.۰۵۸ مایلی Circuito Permanente del Jarama اسپانیا، در خارج از مادرید، برای فراری در هفتمین دور مسابقات قهرمانی جهان ۱۹۸۱ مفید باشد. مانند بسیاری از رقبایش، ویلنوو، همانطور که خودش می‌گفت، “با لباسی که انگار به قطب شمال می‌روید” وارد مسابقه شد، حتی با وجود اینکه دمای محیط ۳۰ درجه سانتیگراد بود. اما وقتی لافیت شروع مسابقه خود را از پول پوزیشن خراب کرد و با مشکل کلاچ به رتبه یازدهم سقوط کرد و جونز در ویلیامز با نتیجه ۱-۲ از رویتمن پیشی گرفت، ویلنوو بهترین عملکرد خود را به عنوان یک راننده درگ ارائه داد و با برتری نسبت به همه، به اولین پیچ رسید، یک پیچ باریک به راست و سپس پیچ دیگری که به افتخار خوان مانوئل فانجیو نامگذاری شده است.

در پایان دور اول، ده نفر برتر به شرح زیر بودند: جونز، رویتمن، ویلنوو، آندرتی، پروست، واتسون، جاکوملی، پیکه، ریکاردو پاترسه و پیرونی. عجب لیست محشری! اما این مسابقه‌ای با عوامل زیادی همراه بود. در دور دوم، ویلنوو از هم‌تیمی سابق خود در فراری، رویتمن، در فانجیو سبقت گرفت و در جایگاه دوم قرار گرفت. سپس در دور هشتم، اتفاق غیرقابل تصوری رخ داد زیرا جونز در همان پیچ ترمزش خراب شد و از جاده خارج شد و در جایگاه پانزدهم به مسیر خود ادامه داد. حالا ویلنوو پیشتاز مسابقه بود.

کمی عقب‌تر، پیکه و آندرتی در دور ۲۵ با هم برخورد کردند و باعث تأخیر راننده برزیلی و آمریکایی شدند و سپس پروست در دور ۲۸ از جاده خارج شد؛ ویلنوو در شروع مسابقه با سرعت زیاد به بال جلوی رنو برخورد کرد و ماشین زرد از جاده منحرف شد. بعداً، پیکه در دور ۴۴ در حالی که از گرمازدگی رنج می‌برد، از جاده خارج شد.

روتمن یک ضد حمله جدی ترتیب داد و تمام تلاش خود را کرد تا جایگاهی را که به ویلنوو باخته بود، پس بگیرد، بنابراین راننده فراری فرصتی برای استراحت نداشت و اکنون، واتسون که جایگاه پروست را به ارث برده بود و با تمام توان در مک‌لارن رانندگی می‌کرد، توسط لافیت خستگی‌ناپذیر به چالش کشیده می‌شد. لافیت به همراه ویلنوو، با بازیابی قدرتمندانه خودشان، قهرمان مسابقه بودند.

وقتی پیکه از رده پنجم کناره‌گیری کرد، پنج نفر برتر عبارت بودند از: ویلنوو، رویتمن، واتسون، لافیت و دی آنجلیس. ویلنوو در مسیر مستقیم اصلی قدرت موتور را داشت اما مجبور بود با احتیاط از پیچ‌ها عبور کند. رانندگان دیگر با چسبندگی برترشان، در بقیه دورها کاملاً او را احاطه کرده بودند و او به ویژه در خروج از پیچ پایانی، آسیب‌پذیر بود. نزدیکی مسیر باعث شده بود تماشاگران دورهای غیرممکن را یکی پس از دیگری پشت سر بگذارند زیرا تعقیب‌کنندگان سعی می‌کردند ژیل را آشفته ‌کنند و کوچکترین شکافی در زره او پیدا ‌کنند تا او را شکست دهند. این مسابقه، چالش‌برانگیزترین سفری بود که مرد کانادایی کابین خلبان خودروی شماره ۲۷ در دوران حرفه‌ای پرافتخار خود تجربه کرده بود.

نمایشی قابل توجه در میان فشار شدید

در دور ۴۹، لافیت با سبقت گرفتن از ژان پیر ژابوی در دومین پیچ مسیر، راهی برای عبور از واتسون پیدا کرد و متعاقباً در دور ۶۲، با سبقت گرفتن از الیسئو سالازار، از رویتمن پیشی گرفت.  حالا سریع‌ترین ماشین مسابقه آماده حمله بود و مطمئناً ویلنوو نمی‌توانست بیشتر از این مقاومت کند. چندین بار رویتمن در مسیر مستقیمی اصلی به آنها ملحق شد اما هر بار غرش فراری، ویلنوو را پیش انداخت تا اینکه او با احتیاط بیشتری برای فانجیو ترمز کرد. حالا لافیت مصمم بود که پس از بازگشت درخشانش، جایگاه اصلی خود را که در شروع از دست داده بود، دوباره به دست آورد. بارها و بارها گروه پنج نفره ماشین‌ها مثل یک آکاردئون فاصله‌هایشان را باز و بسته می‌کردند اما ویلنوو در جلو، با نمایش قابل توجه خونسردی‌اش، هرگز تسلیم فشار شدید نشد و پیشتازی خود را حفظ کرد.

در نهایت، پس از ۸۰ دور نفس‌گیر، او با تنها اختلاف زمانی ۰.۲۲ ثانیه ای نسبت به لافیت مسابقه را در جایگاه اول به اتمام رسانید و این دومین مسابقه نزدیک تمام دوران فرمول یک از زمان گرندپری ایتالیا (۱۹۷۱) بود که فقط شش دهم ثانیه رانندگان سکونشین را از هم متمایز می‌کرد. فراری با این ماشینش هرگز نباید برنده می‌شد اما مهارت خالص ویلنوو را در طراحی یک پیروزی غیرممکن دست کم گرفته بودند. پیروزی او آرامش، عصبیت و استعداد او را به نمایش گذاشت زیرا او این کار را بدون حتی یک بار عبور از مرز بین تاکتیک‌های قابل قبول و غیرقابل قبول انجام داد.

می‌دانم که هیچ انسانی نمی‌تواند معجزه کند اما ژیل گاهی اوقات شما را به تعجب وا می‌دارد!

بعدها در همان سال، دو پزشک فرانسوی ویلنوو و هم‌تیمی‌اش پیرونی را بررسی کردند تا اطلاعاتی در مورد ضربان قلب ورزشکاران تحت فشار کسب کنند. در حین مسابقه در موناکو، ضربان قلب پیرونی در دقیقه از ۶۰ به حداکثر ۲۰۷ رسید؛ در مقابل، بالاترین میزان ویلنوو ۱۲۷ بود. و حتی در یک مورد دیگر که با نرده‌ها برخورد کرد، ضربان قلب ویلنوو در دقیقه فقط برای مدت کوتاهی به ۱۶۸ رسید، چه ضربان آرامی! او واقعاً یک مسابقه‌دهنده خاص بود. پس از مسابقه باورنکردنی در اسپانیا، لافیت – که مانند بسیاری از همسالانش عاشق ویلنوو بود – گفت: «می‌دانم که هیچ انسانی نمی‌تواند معجزه کند. اما ژیل گاهی اوقات شما را به تعجب وا می‌دارد.»

گوردون موری، طراح تیم برابهام، در ارزیابی خود از آنچه که در آن روز در اسپانیا شاهد بود، خالصانه ابراز کرد که: «صادقانه بگویم، فکر می‌کنم آن بهترین رانندگی بود که تا به حال از کسی دیده‌ام. رانندگی او واقعاً غیرواقعی بود». بعدها، خود انزو فراری گفت که چقدر عملکرد ویلنوو او را به یاد تازیو نوولاری، اسطوره قبل از جنگ، می‌اندازد. با این حال، خود ویلنوو پس از رانندگی عالی‌اش صرفاً شانه بالا انداخت و گفت که از پیروزی خجالت می‌کشد. او گفت: «نمی‌فهمیدم چرا نمی‌توانند از من سبقت بگیرند اما این بهترین مسابقه زندگی من بود.»