بررسی یک پرونده تاریخی فورد GT70 گیا

دهه‌های ۱۹۶۰ و ۷۰ زمانی بود که صحنه‌های مسابقه استقامت و رالی، به‌ ویژه در اروپا، واقعاً اوج گرفتند. بزرگ‌ترین برند های خودروسازی جهان مانند پورشه، رنو و فراری، خودروهای رالی را ارائه می‌کنند که برای ساعت‌های متوالی زوم کردن مسیرهای طولانی جاده‌ها را در رویدادهای بزرگ مسابقه‌ای مانند لمانز ارائه می‌کنند. یکی از چهره‌های معمولی در این رویدادها، شرکت فورد موتور بود که تلاش می‌کرد تا سدان کلاسیک اسکورت را به چیزی تبدیل کند که واقعاً بتواند بر مسیر مسابقه حکمرانی کند. پس از نمایش بی‌نظیر اسکورت تغییر یافته در رالی مونت کارلو ۱۹۷۰، فورد شروع به کار با یک خودروی مفهومی جدید کرد.

این کانسپت، GT70 Ghia، خودرویی خواهد بود که نه تنها می‌تواند از نظر سرعت، از خودروهایی مانند فراری، پورشه و رنو پیشی بگیرد، بلکه حتی در بالا رفتن از ارتفاعات نیز این کار را انجام می‌دهد، چیزی که اسکورت قبلاً مشکلاتی را با آن نشان داده بود. در حالی که Ghia در نهایت به گلوله نقره‌ای مسابقه‌ای تبدیل نمی‌شد که فورد به دنبال آن بود، اما در نوع خود یک خودرو جاه‌طلبانه بود و یک نوآوری چشمگیر از بخش تحقیق و توسعه فورد به حساب می‌آمد.

پروژه GT70 یک تلاش مشترک بین استوارت ترنر، رئیس بخش مسابقه فورد بریتانیا و لن بیلی بود که قبلاً به عنوان مهندس ارشد در یکی دیگر از پروژه های مسابقه ای فورد به نام GT40 خدمت کرده بود. GT70، از بسیاری جهات، یک تکرار مستقیم در GT40 بود، و طرح موتور وسط مشابهی را انتخاب کرد که نیرو را مستقیماً از طریق گیربکس به چرخ‌های عقب خودرو برساند. موتور انتخاب شده برای نمونه اولیه فورد ۶/۲ لیتری V-6 بود، اگرچه بدنه به گونه ای طراحی شده بود که می توانست انواع موتورهای مختلف را در صورت لزوم درخود جای دهد.

قطعات و اجزای متعددی از دیگر خودروهای فورد انتخاب شده‌اند – سیستم تعلیق از فورد تاونوس و کورتینا، ترمزها از Mark IV Zephyr و گیربکس پنج سرعته از GT40 گرفته شده است. تنها، اجزای کاملا اصلی شاسی و بدنه بودند که اولی از فولاد سفارشی ساخته شده بود، در حالی که دومی ساخته شده از فایبرگلاس کامل از طراح ایتالیایی Ercole Spada بود. همه این‌ها حول یک کابین خلبان بدون حاشیه طراحی شده بود که با ورودی مسابقات رالی معروفی مانند راجر کلارک طراحی شده بود.

پروژه GT70 تنها پس از سه سال توسعه لغو شد

تنها چند ماه پس از رالی مونت کارلو ۱۹۷۰ طول کشید تا یک نمونه اولیه GT70 تولید شود و آن را در جاده ها عرضه کند. این خودرو برای اولین بار در Ronde Cevenole سال ۱۹۷۰ ظاهر شد، اگرچه متأسفانه مشکلات فنی بی‌شمار، باعث شد تا از مسیر مسابقات بسیار دور بماند. سیستم های ترمز و تعلیق ناکافی بودند و بدنه فایبرگلاس به اندازه کافی دوام نداشت تا بتواند سختی های مسابقه را تحمل کند.

عدم موفقیت فوری در یک مسابقه، ارائه GT70 به شرکت فورد، به ویژه اعضای هیئت مدیره از بخش آمریکایی که در آن مسابقات رالی چندان محبوب نبود، دشوار شد. نمونه اولیه به تابلوی نقشه‌کشی فرستاده شد، اما به دلیل کمبود بودجه، تنها قطعات فورد موجود بود که توسعه‌ دهندگان نتوانستند آن‌ها را کاملاً با هم در یک طرح برنده قرار دهند. سه سال بعد، پس از موفقیت اندک، محصول GT70 در نهایت کنار گذاشته شد. از قضا، علیرغم اینکه اسکورت تمام این ماجرا را به حرکت درآورد، شروع به برنده شدن در مسابقات کرد و در نهایت به خودروی رالی انتخابی این برند تبدیل شد که به هر حال GT70 را غیرضروری کرد. فورد از تکرار خودروهای مسابقه ای دست برنمی‌دارد، البته در دهه ۱۹۸۰ به توسعه RS200 ادامه داد، اگرچه این وسیله نقلیه در نوع خود کمی مشکل ساز بود.