نبرد سه جنگنده J-10 چین، سوخو 35 روسیه و F-16 آمریکا

در دنیای جنگنده‌های مدرن، هر کشوری در پی یافتن گزینه‌ای است که علاوه بر رفع نیازهای نظامی‌اش، بتواند با کمترین هزینه، بیشترین کارایی را کسب کند. در این میان، سه جنگنده برجسته، یعنی J-10 چینی، سوخو 35 روسی و F-16 آمریکایی، مورد مقایسه قرار می‌گیرند تا مشخص شود کدام یک از این غول‌های آسمان، لایق تاج پادشاهی است. اما این مقایسه فراتر از اعداد و ارقام است و در آن شاهد نبردی میان فلسفه‌های طراحی، تکنولوژی و استراتژی‌های نظامی هستیم.

سوخو 35، با دو موتور قدرتمند AL-41F1S و نازل‌های تغییر بردار رانش، توانایی اجرای مانورهای بسیار پیچیده‌ای مانند “کبرای پوگاچوف” را دارد. این ویژگی‌ها، سوخو 35 را به یک شکارچی بی‌رحم در نبردهای نزدیک هوایی تبدیل کرده است. با ظرفیت حمل 12 تن مهمات، سوخو 35 نه تنها برای نبردهای هوایی، بلکه برای ماموریت‌های تهاجمی نیز گزینه‌ای بی‌نظیر است. با این حال، این جنگنده دارای یک نقص بزرگ است: آویونیک قدیمی‌تر و سیستم راداری PESA. اگرچه رادار Irbis-E دارای برد بسیار بالایی است، اما در برابر جنگ الکترونیک و تهدیدات مدرن، از رادارهای AESA عقب‌تر است. همچنین، هزینه‌های عملیاتی بالای این جنگنده می‌تواند برای کشورهایی با بودجه محدود، چالشی جدی ایجاد کند.

از سوی دیگر، F-16 با طراحی بسیار چابک و سیستم‌های آویونیک پیشرفته، همچنان در میادین نبرد حرف‌های زیادی برای گفتن دارد. رادارهای AESA نصب‌شده روی نسخه‌های مدرن F-16، به این جنگنده توانایی شناسایی و درگیری با اهداف متعدد را می‌دهند. موشک AIM-120 AMRAAM که تا برد 200 کیلومتر عمل می‌کند، F-16 را به یک تهدید جدی در نبردهای فراتر از میدان دید تبدیل کرده است. با این حال، محدودیت در ظرفیت حمل مهمات و عدم توانایی رقابت با جنگنده‌های سنگین‌تر مانند سوخو 35 در نبردهای نزدیک، از نقاط ضعف F-16 است.

J-10C، جدیدترین نسخه جنگنده تک‌موتوره چینی، با طراحی بال دلتا کانارد و آویونیک پیشرفته، نمادی از پیشرفت‌های نظامی چین است. رادار AESA نصب‌شده روی این جنگنده، به آن توانایی بی‌نظیری در شناسایی و درگیری با اهداف در شرایط جنگ الکترونیک می‌دهد. موشک PL-15 با برد بیش از 200 کیلومتر، از نظر عملکرد، با AIM-120D آمریکایی رقابت می‌کند و در برخی موارد حتی برتر است. سطح مقطع راداری کمتر J-10C نسبت به سوخو 35، این جنگنده را در برابر رادارهای دشمن، به گزینه‌ای نامرئی‌تر تبدیل کرده است. هزینه‌های خرید و عملیاتی پایین‌تر J-10C نسبت به سوخو 35، آن را به گزینه‌ای جذاب برای کشورهایی با بودجه محدود تبدیل کرده است.

در نهایت، نمی‌توان یک پاسخ قطعی برای برتری یکی از این جنگنده‌ها بر دیگری ارائه داد. هر یک از این جنگنده‌ها برای ماموریت‌ها و استراتژی‌های خاصی طراحی شده‌اند. برای ایران، انتخاب میان این سه جنگنده، نه تنها به نیازهای نظامی، بلکه به ملاحظات سیاسی و اقتصادی نیز بستگی دارد. با توجه به محدودیت‌های اقتصادی و نیاز به نوسازی ناوگان هوایی، J-10C می‌تواند گزینه‌ای منطقی‌تر برای نیروی هوایی ایران باشد.