مقایسه پهپادهای ایرانی با رقبای منطقه‌ای و جهانی

صنعت پهپادی ایران به عنوان یکی از پیشگامان این فناوری در منطقه، با تلاش‌های مستمر و اتکا به توان داخلی، موفق به تولید طیف گسترده‌ای از پهپادهای شناسایی و رزمی شده است. مقایسه پهپادهای ایرانی با نمونه‌های مطرح منطقه‌ای و جهانی نشان می‌دهد که ایران در این زمینه حرف‌های زیادی برای گفتن دارد.

پهپادهای ایرانی از جمله شاهد 129، مهاجر 6، شاهد 149 (غزه) و فطرس، قابلیت‌های قابل توجهی دارند. شاهد 129 با برد عملیاتی 1700 کیلومتر و مداومت پروازی 24 ساعته، توانایی حمل 8 بمب یا موشک هوشمند سدید را دارد. مهاجر 6 با سرعت 200 کیلومتر بر ساعت و برد عملیاتی 2000 کیلومتر، در مأموریت‌های نظامی و غیرنظامی کاربرد دارد. شاهد 149 با دهانه بال 21 متر، جرم 3100 کیلوگرم، برد عملیاتی 2000 کیلومتر و مداومت پروازی 35 ساعت، توانایی حمل 500 کیلوگرم تسلیحات را دارد. فطرس نیز با پهنای بال 16 متر، مداومت پروازی بین 16 تا 30 ساعت و برد عملیاتی 2000 کیلومتر، توانایی حمل انواع موشک‌های هوا به سطح و بمب‌های هدایت‌شونده را دارد.

در منطقه، کشورهایی مانند هند، پاکستان و ترکیه نیز در صنعت پهپادی سرمایه‌گذاری کرده‌اند. هند پهپادهایی مانند راستوم-اچ و آئورا را توسعه داده است. پاکستان بیش از 30 نوع پهپاد طراحی و ساخته است، از جمله پهپادهای جاسوس و فلامینگو. ترکیه با پهپاد آنکا، جایگاه خود را در صنعت پهپادی منطقه تثبیت کرده است.

مقایسه پهپادهای ایرانی با نمونه‌های منطقه‌ای نشان می‌دهد که پهپادهای ایرانی در زمینه‌های برد عملیاتی، مداومت پروازی و قابلیت رزمی برتری دارند. برای مثال، برد عملیاتی فطرس 2000 کیلومتر است، در حالی که برد پهپاد راستوم-اچ هند تنها 1000 کیلومتر است.

حتی در رقابت با برخی نمونه‌های جهانی، پهپادهای ایرانی عملکرد قابل‌توجهی دارند. روسیه پهپادهایی مانند اوریون و سوخو S-70 اوخوتنیک-بی را توسعه داده است، اما پهپادهای ایرانی مانند غزه و فطرس در زمینه برد و قابلیت رزمی رقابت قابل‌توجهی با آن دارند.

این دستاوردها نشان‌دهنده تلاش مستمر متخصصان ایرانی در توسعه فناوری‌های پیشرفته و تأمین امنیت ملی کشور است. با ادامه این مسیر، ایران می‌تواند به یکی از بازیگران اصلی صنعت پهپاد در جهان تبدیل شود و نقش مهمی در تحولات نظامی و فناوری آینده ایفا کند.