پورشه کاین الکتریکی تقریباً بهتر از همیشه آماده است؛ تجربه سفری کوتاه و هیجان انگیز!

پورشه کاین الکتریکی در رویداد گودوود 2025 حضور داشت و خبرنگاران مختلف از سرتاسر جهان به بررسی این محصول و تجربه رانندگی کوتاه با آن پرداختند. در ادامه این مقاله به نقل از خبرنگار AutoCar سفری کوتاه با این خودرو برقی خواهیم داشت.

مسیر تپه‌نوردی مشهور گودوود را با یکی از مهم‌ترین محصولات وایساخ در دوران مدرن طی کردیم، این خودرو نسبتاً قد بلند است و کاملاً بزرگ. نه در حد رنج‌روور، ولی در آن مسیر حرکت می‌کند. پورشه کاین تمام‌برقی جدید خودرویی که قرار است با آن از مسیر تپه‌نوردی فستیوال سرعت گودوود بالا برویم و بزرگ‌ترین پورشه‌ای است که تا به حال ساخته شده.

ما در ارتفاع نسبتاً زیادی نشسته‌ایم. ممکن است تصور کنید خودرویی که در عرض سه ثانیه از حالت سکون به سرعت ۶۰ مایل در ساعت می‌رسد، باید کاملاً چسبیده به سطح جاده طراحی شده باشد، اما این یکی چنین نیست. از موقعیتم می‌توانم مسیر پیش رو را ببینم؛ جاده‌ای که از میان درختان می‌گذرد و به پیچ دوتایی راست منتهی می‌شود. ذهنم درگیر این است که این کاین در آن پیچ با چه میزان چرخش بدنه مواجه خواهد شد.

در واقع، فکر می‌کنم از حالا هم بتوانم حدس بزنم. در نهایت این یک پورشه است، پورشه‌ای با تایرهای پهن و سیستم تعلیق فعال نسل جدید. شرط می‌بندم در پیچ‌هایی با فشار جانبی ۱g همچنان با ثبات خواهد بود.

دلایل خوبی هم برای ارتفاع این کاین وجود دارد. برای شروع، ما روی یک باتری کششی با ظرفیت بیش از ۱۰۰ کیلووات‌ساعت نشسته‌ایم و با اینکه قدرت خروجی این خودرو که از دو موتور الکتریکی بهره می‌برد ظاهراً بیش از ۱۰۰۰ اسب بخار است، گفته می‌شود که در مسیرهای خارج جاده نیز عملکردی قابل قبول دارد؛ بنابراین به فاصله مناسب از سطح زمین نیاز دارد.

راننده من گابریلا ژیلکووا است؛ راننده موفق رقابت‌های جی‌تی از جمهوری چک که در توسعه خودروهای سرعتی پورشه نقش پررنگی دارد. او به دنبال این است که از رقابت‌های جی‌تی۴ به سطوح بالاتر صعود کند که احتمالاً به‌زودی هم این اتفاق خواهد افتاد.

«گابی سریع»، همان‌طور که شناخته می‌شود، جثه‌ای کوچک اما حضوری کاملاً مسلط در صندلی بزرگ و بغل‌دار کاین دارد. وقتی آرام‌آرام به خط شروع نزدیک می‌شویم، در چهره‌اش تمرکز و آرامش خاصی دیده می‌شود؛ همان حالت آشنای راننده‌های حرفه‌ای که آماده یک شروع پرتنش هستند.

ناگهان نوبت ما می‌رسد. تایکان جلویی وارد پیچ دوتایی مسیر می‌شود و حالا نوبت ماست. هرچند این خودرو یک مدل تمام‌برقی است، اما صدای بم و شبیه به موتور V8 مصنوعی آن به‌وضوح شنیده می‌شود و در این فضا کاملاً مناسب است.

استارتر فستیوال علامت تأیید می‌دهد. انتظار شتاب شدید دارم، اما آنچه دریافت می‌کنم چیزی شبیه انفجار است. سرم به پشتی صندلی برخورد می‌کند، چند سانتی‌متر درون صندلی فرو می‌روم، و احساس می‌کنم اعضای داخلی بدنم به‌سرعت جابه‌جا می‌شوند. همه نیروها به‌صورت آنی وارد می‌شوند، با این حال درون کابین به‌طرز عجیبی ساکت است.

هیچ‌کس هنوز عدد دقیق گشتاور این خودرو را اعلام نکرده، اما باید بیش از هزار پوند-فوت باشد. حتی با وجود انتقال فوری این قدرت به چهار تایر پهن ۲۲ اینچی پیرلی P Zero، تقریباً هیچ صدای لغزش یا اسپینی شنیده نمی‌شود؛ این قدرت کنترل الکترونیک است!

درختان دو طرف مسیر در حال محو شدن‌اند، و به نظر می‌رسد هنگام ورود به پیچ اول سرعت‌مان به حدود ۹۰ مایل در ساعت رسیده. گابی ترمز می‌گیرد، یا حداقل فکر می‌کنم این کار را می‌کند اما احتمالاً بخش بزرگی از کاهش سرعت ناشی از ترمز احیایی قدرتمند این خودروی برقی است (برای ساخت انرژی الکتریکی شارژ باتری‌ها).

پس از عبور از میان درختان، مسیر باز و عریض‌تر می‌شود. از دو طرف، چهره‌های محو تماشاچیان را می‌بینم که به سرعت از کنارشان عبور می‌کنیم؛ از کنار عمارت بزرگ عبور می‌کنیم و زیر پل می‌رویم، با سرعتی که در دستان هر راننده‌ای جز گابی ممکن بود خطرناک باشد.

برای لحظه‌ای سریع به گابی نگاه می‌کنم – همچنان خونسرد، با حرکاتی کوچک اما دقیق روی فرمان و حالا به پیچ «مولکومب» نزدیک می‌شویم؛ پیچ چپ با شیب معکوس که پشت یک برآمدگی پنهان شده و در سال‌های گذشته رقیبان زیادی را به دام انداخته است.

اما نه این بار؛ مثل قطار روی ریل، از آن عبور می‌کنیم و بدنم به صندلی فشرده شده. در حالی که به نور آفتاب وارد می‌شویم، دوباره جمعیت در سکوهای دو طرف را می‌بینم. و حالا، دیوار معروف «فلینت» در مقابلمان است.

در نگاه اول، به نظر مانعی جدی می‌رسد، اما وقتی نزدیک می‌شویم، فقط یک تغییر جهت سریع راست‌چپ است، کاری ساده برای گابی و کاین برقی. چنین گذرهایی معمولاً خودروهای بلند را به‌هم می‌ریزند، اما پورشه مثل یک خودروی اسپرت چسبیده به زمین باقی می‌ماند. این یک خودروی اسپرت است.

بقیه مسیر آسان است؛ یک پیچ چپ، یک پیچ راست، و سپس وارد سایه درختان می‌شویم. وارد تونلی تاریک از سایه‌ها شده، و از خط پایان عبور می‌کنیم. این ممکن است سریع‌ترین دقیقه‌ برقی عمرم باشد.

با خودم قرار گذاشته بودم که موقع عبور از خط پایان به سرعت‌سنج نگاه کنم اما البته که یادم رفت! در چنین محیطی به سختی چیزی را به خاطر می‌سپاری. اما سرعت‌مان باید بیش از ۱۰۰ مایل بر ساعت بوده باشد. گابی می‌گوید: ۱۱۵ مایل. چهره تار مسئول خط پایان را می‌بینم و تمام می‌شود.

سرعت به آرامی کم می‌شود و به حلقه توقف بالا می‌رسیم؛ جایی که رانندگان منتظر می‌مانند تا بقیه گروه به آن‌ها برسند و سپس با سرعت بسیار کم بازگردند.
گابی با لبخند می‌گوید:

«عالی بود.»

و من پاسخ می‌دهم:

«فوق‌العاده.»

Copy URL URL Copied